در این جا کلام پر باری از خود حضرت سید الشهداء علیه السلام نقل می کنیم که در بر گیرنده علت اصلی قیام آن حضرت است و محتاج به هیچ تفسیر و توضیحی نیست امام علیه السلام ضمن وصیت نامه اش به برادرش محمد بن حنفیه می نویسد : ...

** ... إنی لَم اَخرُج اَشَراً وَ لا بَطَرَاً وَ لا مُفسِداً وَ لا ظالماً و اِنَّما خَرَجتُ لِطلَب الِاصلاح فی اُمَّهِ جَدّی وأبی صلّی اللّهُ علیه و الهِ

اُریدُ اَن امُرَ بالمَعروُفِ وَ اَنهی عَن المُنکَر وَ اسیرُ بسیرَه جِدّی وَاَبی ... **

(مردم جهان بدانند که ) من به منظور شرارت و قدرت طلبی و ظلم و تعدی قیام نمی کنم من فقط با هدف اصلاح در میان امت جدم قیام نموده ام ، و اراده ام جز امر به معروف و نهی از منکر نیست و راهم نیز راه جدم پیامبر و پدرم علی بن ابی طالب است ...

اینک از شما خوانندگان ارجمند می پرسم ، حضرت امام حسین در زمان حیات برادرش حضرت امام حسن مجتبی علیه السلام قریب ده سال در حکومت ننگین معاویه زندگی کرد ولی حرفی از قیام نزد چرا ؟ برای اینکه معاویه پلید با آنکه در باطن اصلاً ایمان به خدا و رسولش نداشت ولی ظاهرش را طوری حفظ کرده بود که دلیلی برای قیامش علیه او نداشت مخصوصاً که محیط کامل مقام ولایت یعنی برادر عظیم الشان خود یعنی حضرت امام حسن مجتبی علیه السلام بود . همانطوری که قیام ابی عبداللّه الحسین با معاویه نیز دلیل عقلانی داشته است چنانچه رسول خدا در حق این دو برادر فرمود :

** الحَسَن وَالحُسینُ اِمامان قاما اَو قعَدا **

حسن و حسین هر دو امام امت اند چه هر دو قیام کنند چه هر دو بنشینند یعنی صلح کنند

پس شیعه مخلص و واقعی اهل بیت میدا ند که هیچ اشکالی به کار امام معصوم وارد نیست . صلح وی برای خدا و به فرمان او و قیامش هم برای رضای خدا و طبق فرمان حق است .

ناگزیر خواهیم پذیرفت قیام نکردن امام حسین علیه السلام علیه معاویه به خاطر ظاهر فریبی معاویه بود و مردم او را مسلمان می دانستند با آن که بی دین ترین افراد بود چون ظاهر اسلام را حفظ می کرد ولی وقتی حکومت به یزید پلید رسید امام حسین علیه السلام فرمود :

** اِنّا لِلّهِ وَ اِنِا اِلَیه راجعُون وَ عَلَی الاِسلامِ الّسلام اِذ قد بُلِیت اِلامّهُ بِراعِ مِثلِ یزید **

وقتی زمام امت به دست یزید بیفتد پس باید فاتحه ای اسلام را خواند



زیرا این فرد پلید با فساد اخلاق خود ظاهر اسلام را حفظ نکرد به همین دلیل قیام بر ضد این ستمکار فاسد را واجب دانسته و به مردم کوفه نوشت :

که رسول خدا صلی الله علیه و اله فرموده اند : ** مَن رَای سلطاناً جِائراً مستحِلاً لِحُرُم اَلله **

هر کس پادشاه ستمکاری را ببیند که حرام های خدا را حلال شمارد و پیمان خدا را بشکند و مخالف سنت رسول خدا (ص) عمل کند و در میان بندگان خدا به گناه و ستم رفتار نماید او با گفتار و کردار خود آن را تغییر ندهد و در مقابل آن ستمکار نایستد بر خداست که او را با آن ظالم محشور گرداند .

آری سالار شهیدان اسلام از این جهت بر ضد یزید قیام کرد و قیامی که تا ا بد مکتب اسلام را بیمه کرد .

دومین فرزند برومند حضرت علی و(1) در روز سوم ماه شعبان سال چهارم هجرت فاطمه ، که درود خدا بر ایشان باد، در خانه وحی و ولایت چشم به جهان گشود.
چون خبر ولادتش به پیامبر گرامی اسلام (ص ) رسید، به خانه حضرت علی (ع ) و فاطمه را فرمود تا کودکش را بیاورد. اسما او را در پارچه ای سپید (2) (س ) آمد و اسما پیچید و خدمت رسول اکرم (ص ) برد، آن گرامی به گوش راست او اذان و به گوش چپ (3) او اقامه گفت . به روزهای اول یا هفتمین روز ولادت با سعادتش ، امین وحی الهی ، جبرئیل ، فرود آمد و گفت : سلام خداوند بر تو باد ای رسول خدا، این نوزاد را به نام پسر کوچک هارون (شبیر) چون علی برای تو بسان هارون (5) که به عربی (حسین ) خوانده می شود نام بگذار. (4)برای موسی بن عمران است ، جز آن که تو خاتم پیغمبران هستی .
و به این ترتیب نام پرعظمت "حسین " از جانب پروردگار، برای دومین فرزند فاطمه (س ) انتخاب شد. به روز هفتم ولادتش ، فاطمه زهرا که سلام خداوند بر او باد، گوسفندی را برای کشت ، و سر آن حضرت را تراشید و هم وزن موی سر او (6) فرزندش به عنوان عقیقه (7) نقره صدقه داد.